Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Απαγορευτικό στα μπιμπερό με δισφαινόλη Α

Την απαγόρευση από αύριο όλων των μπιμπερό που περιέχουν την ουσία δισφαινόλη Α (BPA) ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Παράλληλα, θα αποσυρθούν από την αγορά όλα τα πλαστικά δοχεία φαγητού που φέρουν τη χημική ουσία.
Ήδη, τον περασμένο Μάρτιο η Ε.Ε. είχε απαγορεύσει στα κράτη μέλη την κατασκευή μπιμπερό με αυτή την ουσία.

Σύμφωνα με έρευνες, πολύ μικρές ποσότητες δισφαινόλης Α μπορούν να περάσουν από ένα πλαστικό δοχείο που έχει ζεσταθεί σε υψηλή θερμοκρασία στα τρόφιμα. Το μεγαλύτερο κίνδυνο έκθεσης έχουν τα βρέφη, ηλικίας έως έξι μηνών, αφού τρέφονται κυρίως με γάλα από μπιμπερό.

Η Ευρωπαϊκή Αρχή για την Ασφάλεια των Τροφίμων (EFSA) απεφάνθη τον περασμένο Σεπτέμβριο ότι η χημική ουσία δεν εγκυμονεί κανέναν κίνδυνο για την υγεία αν η ημερήσια δόση δεν ξεπερνάει τα επιτρεπόμενα επίπεδα. Ωστόσο, ορισμένες έρευνες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η δισφαινόλη Α διαταράσσει το ενδοκρινολογικό σύστημα.

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

7 ΧΡΟΝΙΑ ΦΥΛΑΚΗ ΣΕ ΓΙΑΤΡΟ ΓΙΑ ΑΠΑΤΗ

Είχε καρκίνο, της έδινε πανάκριβα βοηθήματα διατροφής
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΗ Πολλαπλές μεταστάσεις στα ζωτικά της όργανα υπέστη μια γυναίκα, που έπασχε από καρκίνο του μαστού, νόσο ιάσιμη στο 95% των περιπτώσεων, όταν πείστηκε από γιατρό ωτορινολαρυγγολόγο στην ειδικότητα, που της είχε συστηθεί και ως «ολιστικός», να εγκαταλείψει την ενδεδειγμένη θεραπεία (χειρουργείο-χημειοθεραπείες) και να καταφύγει στα... άλατα και στα πανάκριβα βοηθήματα διατροφής που της χορηγούσε ο ίδιος.
Και όταν η δίαιτα αποτοξίνωσης, στην οποία την υπέβαλε, της προκάλεσε βαριά βλάβη, που «κατέστησε τη νόσο μη ιάσιμη, μειώνοντας δραματικά το προσδόκιμο ζωής της», ο «ολιστικός», που έκοβε αποδείξεις ωτορινολαρυγγολόγου, έκοψε και... ρόδα μυρωμένα.

Η γυναίκα προσέφυγε τελικά στην κλασική ιατρική, αλλά και στη Δικαιοσύνη.

Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθήνας, που δίκασε ερήμην τον 70χρονο γιατρό, Θωμά Χρηστίδη, τον καταδικάσε σε συνολική ποινή εφτά ετών, με αναστολή, για απάτη, αλλά και για τη βλάβη υγείας που υπέστη η μηνύτρια, αναγνωρίζοντάς του κατά πλειοψηφία το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου. Ο εισαγγελέας της έδρας είχε εισηγηθεί καταδίκη μόνο για βαριά σωματική βλάβη της παθούσης, Ευαγγελίας Θεοτοκάτου, οικονομολόγου, που έχει διατελέσει επιστημονικός βοηθός στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.

Ολα ξεκίνησαν όταν η ασθενής, το 2003, που διαγνώστηκε η ασθένεια, και της είχε συστηθεί από γιατρούς του «Αγίου Σάββα» να υποβληθεί σε ολική αφαίρεση δέξιου μαστού, ζήτησε τη γνώμη του «ολιστικού», ο οποίος υποσχόταν σε ασθενείς με διάφορες νόσους θεραπεία με «εναλλακτικές μεθόδους».

Χρεώσεις χρυσάφι

Για να τους πείθει, είχε εγκαταστήσει στο ιατρείο του «ειδικά» μηχανήματα, με τα οποία πραγματοποιούσε διάφορα τεστ, που διαρκούσαν πολλή ώρα και τα χρέωνε με υπέρογκα ποσά. Οταν η μηνύτρια τον επισκέφτηκε, «της έκανε τεστ επί 4.30 ώρες και της πήρε με... έκπτωση 430 ευρώ, αντί 607. Της συνέστησε να αποφύγει τη συμβατική θεραπεία, γιατί θα οδηγούσε σε εξασθένηση του ανοσοποιητικού συστήματος και διάχυση του καρκίνου. Εντόπισε δε την αιτία του στις αλλεργιογόνες ουσίες με τις οποίες είχε βομβαρδισθεί από τον μέχρι τότε τρόπο ζωής της. Την υπέβαλε σε εκτεταμένη δίαιτα αποτοξίνωσης, με παράλληλη χρήση αλάτων και της χορηγούσε συμπληρώματα διατροφής, όπως βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, ομοιοπαθητικά, με κόστος από 350 έως 800 ευρώ τη φορά, τα οποία άλλοτε τα αγόραζε από φαρμακείο, άλλοτε της τα χορηγούσε ο ίδιος.

Οταν «άρχισε η κόπωση, καθώς μεγάλωσε ο όγκος μου, έλεγε -κατέθεσε η γυναίκα- ότι ο οργανισμός προσπαθούσε να τον αποβάλει, πράγμα που καταδείκνυε την επιτυχία της μεθόδου. Ελεγε ότι οι άσχημες αιματολογικές εξετάσεις μου οφείλονταν σε άγχος».

«Υστερα από τρία χρόνια και αφού κατέβαλλα υπέρογκα ποσά, τα περισσότερα χωρίς αποδείξεις, άρχισα να έχω αναπνευστική δυσφορία, αλλά έλεγε ότι ήταν αλλεργικά συμπτώματα, που οφείλονταν στους "ευρωμύκητες" που υπάρχουν στην Κέρκυρα -όπου ζω-, λόγω του υγρού κλίματος».

«Την άνοιξη του 2006, μεταβάλλοντας απόψεις, μου σύστησε να αφαιρέσω τον όγκο. Με παρέπεμψε σε εναλλακτικούς χειρουργούς, που μου σύστησαν να επιστρέψω στην κλασική Ιατρική. Ο ίδιος έκανε ομοιοπαθητικές ενέσεις γύρω από τον όγκο. Ακόμη και όταν διαπιστώθηκε η εξάπλωση του καρκίνου, έλεγε να μην κάνω χημειοθεραπεία και να συνεχίσω τη δική του».

«Η δραματική της κατάσταση -σημειώνεται στο παραπεμπτικό βούλευμα- την έκανε να ανακτήσει τη λογική της και να αποκρούσει τις προσπάθειές του να συνεχίσει να την απομυζά οικονομικά, εκμεταλλευόμενος την κατάσταση του νου ενός βαρέως νοσούντος ανθρώπου».

Οι πληρεξούσιοι δικηγόροι του κατηγορουμένου υποστήριξαν ότι «δεν έκρυψε ότι ασχολείται με ολιστική ιατρική και δεν έφαγε χρήματα. Η επιλογή ήταν αποκλειστικά δική της».

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Η πορεία φύλαξης των βλαστοκυττάρων στη χώρα μας

 

Ακολουθώντας αυτή την τακτική αποφεύγονται αντιπαραθέσεις οι οποίες δυστυχώς στη χώρα μας ξεπερνούν τα όρια της ιατρικής δεοντολογίας και αποβαίνουν σε βάρος μιας υπηρεσίας, η οποία αποτελεί διεθνώς σημείο αιχμής και αναμένεται να αλλάξει κλασικές θεραπείες προς όφελος των ασθενών.
Στις περισσότερες χώρες του κόσμου δίδεται η δυνατότητα στους γονείς να επιλέξουν για τα βλαστοκύτταρα του παιδιού τους την ιδιωτική φύλαξη ή τη δωρεά προς το Δημόσιο, κατόπιν τεκμηριωμένης επιλογής τους και στις δύο περιπτώσεις.

Οι τράπεζες φύλαξης βλαστοκυττάρων στην Ελλάδα λειτουργούν τα τελευταία πέντε χρόνια. Νωρίτερα η υπηρεσία αυτή παρεχόταν μέσω τραπεζών του εξωτερικού, οι οποίες δραστηριοποιούνταν στη χώρα μας. Αυτό είχε αποτέλεσμα την αποστολή βλαστοκυττάρων στο εξωτερικό και την ανησυχία των γονέων, οι οποίοι δεν είχαν δει ποτέ τους χώρους που φυλάσσονταν τα βλαστοκύτταρα των παιδιών τους. Για τους επιστήμονες υπήρχε πάντα το ερώτημα πόσα βλαστοκύτταρα τελικά διασώθηκαν από την ταλαιπωρία της μεταφοράς.

Η συνεχής ροή βιολογικού υλικού και συναλλάγματος δεν φαινόταν τότε να ενοχλούσε καμία κοινωνική ή επιστημονική ομάδα στη χώρα μας. Τελικά η λειτουργία τραπεζών στην Ελλάδα ωφέλησε τους γονείς, οι οποίοι πλέον απέκτησαν οπτική επαφή με τα εργαστήρια και τους χώρους φύλαξης και έδωσε καλύτερης ποιότητας υλικό, μιας και συντομεύτηκε ο χρόνος μεταφοράς των δειγμάτων και τα βλαστοκύτταρα πλέον έχουν καλύτερη βιωσιμότητα. Από το 2005, οπότε άρχισαν να λειτουργούν τράπεζες βλαστοκυττάρων στην Ελλάδα μόλις το 2008 η Ελλάδα ενσωμάτωσε τις ευρωπαϊκές οδηγίες στη νομοθεσία της και πλέον η υπηρεσία άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά στη χώρα μας.
Κλίμα αντιπαράθεσης
Από το 2004 λειτουργεί στη χώρα μας τράπεζα φύλαξης βλαστοκυττάρων δημόσιας πρόσβασης, στο Ιδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών. Από το 2006 άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους αιματολόγοι με έντονη προβολή στον Τύπο, οι οποίοι αμφισβητούσαν με έντονο τρόπο αρχικά τη χρησιμότητα της όλης υπηρεσίας στην ιατρική και στη συνέχεια την ποιότητα παροχής της υπηρεσίας από τον ιδιωτικό τομέα.

Από τη μια Ελληνες επιστήμονες, κυρίως αιματολόγοι, αμφισβητούν τη χρήση τους γενικότερα και ειδικότερα στον ιδιωτικό τομέα και ωθούν τους γονείς προς τη δωρεά και από την άλλη από τον διεθνή επιστημονικό χώρο προκύπτουν νέα δεδομένα για τις χρήσεις των βλαστοκυττάρων που ενισχύουν την ιδιωτική φύλαξη.

Μέσα σε αυτό το έντονο κλίμα αντιπαραθέσεων, προστέθηκε μία νέα τράπεζα δημόσιας πρόσβασης με έδρα τη Θεσσαλονίκη, η οποία χρησιμοποιεί διάφορες κοινωνικές ομάδες, σωματεία, εθελοντές αιμοδότες και φαρμακευτικές εταιρείες για ευαισθητοποίηση του κοινού για τη δημόσια δωρεά. Οι φαρμακευτικές εταιρείες θεωρητικά έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα με τα βλαστοκύτταρα, διότι πρόκειται για υλικό το οποίο δεν μπορούν να συσκευάσουν και να το διοχετεύουν μέσω των φαρμακείων.

Από το 2006 στην τράπεζα δημόσιας πρόσβασης της Ακαδημίας Αθηνών λειτουργεί και ιδιωτική τράπεζα, όπου οι γονείς πληρώνουν για οικογενειακή φύλαξη ενός μέρους των μεσεγχυματικών βλαστοκυττάρων του ιστού του ομφάλιου λώρου. Η φιλοσοφία βέβαια της ίδρυσης της ιδιωτικής φύλαξης μέσα στην τράπεζα δημόσιας πρόσβασης είναι σε αντίθεση με τις επιστημονικές διακηρύξεις τής εν λόγω τράπεζας, σύμφωνα με τις οποίες τα αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα του αίματος του ομφάλιου λώρου είναι ακατάλληλα για τη θεραπεία της λευχαιμίας, διότι εμπεριέχουν τη νόσο και δεν δικαιολογείται η ιδιωτική φύλαξή τους. Ο επιστημονικός αντίλογος βέβαια είναι ότι για τον ίδιο λόγο που πάσχουν τα αιμοποιητικά βλαστοκύτταρα του αίματος πάσχουν και τα μεσεγχυματικά του ιστού του ομφάλιου λώρου, δεδομένου ότι αυτά αποτελούν τις μητρικές μορφές τους και ως εκ τούτου στο ίδιο το παιδί είναι υγιή ή πάσχουν ταυτόχρονα και τα δύο. Αρα οι λόγοι της αμφισβήτησης της χρησιμότητας της ιδιωτικής φύλαξης εκ μέρους της δημόσιας τράπεζας στρέφονται πλέον εξ ιδίων προς τον εαυτό της. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η τράπεζα δημόσιας πρόσβασης της Ακαδημίας Αθηνών και της Κύπρου είναι οι μοναδικές στον κόσμο που παρέχουν την οικογενειακή φύλαξη των μεσεγχυματικών βλαστοκυττάρων.

Αραγε για μία χώρα όπως η Ελλάδα η λειτουργία δύο ανεξάρτητων δημόσιων τραπεζών θα οδηγήσει πιο γρήγορα στη συμπλήρωση του απαιτούμενου αριθμού δειγμάτων και θα ελαττώσει τα έξοδα της αναζήτησης των καλύτερων μοσχευμάτων; Για να φτάσει η δημόσια τράπεζα να αναζητήσει ένα συμβατό μόσχευμα, πρώτα θα εξαντλήσει τις πιθανότητες ανεύρεσης μέσα στην οικογένεια και μετά θα απευθυνθεί σε δημόσιο δίκτυο.

Η ιστοσυμβατότητα

Ο καλύτερα ιστοσυμβατός πάντως μετά τον ασθενή είναι ο αδελφός του. Η πληροφορία αυτή δεν έφτασε ποτέ στα αυτιά της ελληνικής οικογένειας και οι Ελληνες γονείς σήμερα πιστεύουν ότι έχεις καλύτερο θεραπευτικό αποτέλεσμα εάν δώσεις τα δικά σου και πάρεις από άλλον που σου ταιριάζει, ανεξαρτήτως σε τι είδους ασθένεια πρέπει να τα χρησιμοποιήσεις. Στη χειρότερη περίπτωση έχουν καταλάβει ότι τα βλαστοκύτταρα του παιδιού τους είναι «άρρωστα» και καλύτερα να απαλλαγούν από αυτά δωρίζοντάς τα στη δημόσια τράπεζα.

Η πραγματικότητα είναι ότι τα βλαστοκύτταρα είναι τόσο υγιή όσο υγιές είναι και το παιδί που του ανήκουν και η δωρεά τους στο Δημόσιο δεν τα κάνει αυτόματα καλύτερης ποιότητας. Σε ορισμένες ασθένειες επιβάλλεται η χρήση των δικών του βλαστοκυττάρων, όπως στις αυτοάνοσες παθήσεις, σε άλλες δεν χρησιμοποιούνται στην αρχική τους μορφή, αλλά μόνο έπειτα από θεραπεία, ή λαμβάνονται από ξένο συμβατό δότη, όπως στις κληρονομικές ασθένειες του αίματος (μεσογειακή αναιμία), και σε άλλες περιπτώσεις μπορείς να πάρεις είτε τα δικά σου είτε από ιστοσυμβατό δότη, όπως στις κακοήθεις παθήσεις (λευχαιμίες - καρκίνος).

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Μία κορυφαία ψυχαναλύτρια και φεμινίστρια ήρθε στην Αθήνα

Η ΜΑΝΙΑ ΓΙΑ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΙΚΗ


«Από τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και τον αγώνα για το δικαίωμα στην έκτρωση και την προφύλαξη των γυναικών φτάσαμε σε μία εποχή που γυναίκες 40, 50 και 60 χρόνων σαν μανιακές κυνηγούν να βρουν το νόημα της ζωής μέσα από την απόκτηση παιδιού. Μόνο που η μητρότητα δεν είναι η διαδικασία. Είναι το μετά. Μετά, τι κάνουμε;».
 

Είναι τα λόγια της Τζούλια Κρίστεβα, καθηγήτριας Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris VII, ψυχαναλύτριας, μέλους της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας των Παρισίων, γλωσσολόγου, κοινωνιολόγου, μυθιστοριογράφου, ενεργού φεμινίστριας, μαθήτριας της Σιμόν ντε Μποβουάρ, που ήρθε στην Αθήνα για να συμμετάσχει στο Διεθνές Φόρουμ Ψυχανάλυσης. Χθες το απόγευμα μίλησε και στο Μέγαρο Μουσικής με θέμα «Η γυναίκα στην ψυχανάλυση».
«Οι γυναίκες σήμερα κατακλύζονται από την επιθυμία για απόκτηση παιδιού», μάς λέει. «Χρησιμοποιούν κάθε δυνατότητα που τους προσφέρει απλόχερα η επιστήμη. Παλεύουν με μανία, πολλές φορές ακόμα και να υπερβούν τη φύση. Εξαντλούνται. Είτε το παιδί έρχεται ως η μόνη επιτυχία μιας γυναίκας που νιώθει ότι έχει αποτύχει στη ζωή είτε ως μία ακόμα επιτυχία μίας καριερίστριας, η σημερινή τάση για απόκτηση παιδιού έχει κάτι από φρενίτιδα και κίνητρα καθαρά ναρκισσιστικά. Αλλά η μητρότητα είναι το μετά. Είναι το να μπορείς να σκέφτεσαι μπαίνοντας στη θέση του άλλου, του παιδιού. Αυτό μου είχε πει η Αγία Τερέζα της Αβιλα, στην οποία αφιέρωσα το νέο μου βιβλίο, όταν τη ρώτησα τι είναι η συμβολική μητρότητα. «Είναι να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του άλλου, να δέχεσαι, να καταλαβαίνεις την ετερότητά του».
Οπως η σχέση αναλυτή - αναλυόμενου;
«Ναι. Ο αναλυτής ενσαρκώνει τη συμβολική μητρότητα. Από τη μητρική διάσταση καλείται να μπει στη θέση του αναλυόμενου, να δει τα πράγματα από την πλευρά του και να τον βοηθήσει να λειτουργήσει ανεξάρτητα. Ο στόχος είναι ο αναλυόμενος να το αντιληφθεί. Καθώς όμως ο αναλυτής κάθεται σιωπηλός, όχι πολύ παρεμβατικός λόγω της διαδικασίας, παίρνει για τον αναλυόμενο τη θέση του μπαμπά ή της μαμάς. Και ο αναλυόμενος βιώνει την απαγόρευση, τον ευνουχισμό, τον σεξουαλικό περιορισμό. Στάδια στα οποία ο Λακάν έδωσε το όνομα του πατέρα ή συμβολικό. Επειδή ο αναλυόμενος είναι, λοιπόν, σε κατάσταση μεταβίβασης δεν μπορεί να βγει, να καταλάβει τη δουλειά του αναλυτή. Αυτός είναι ο στόχος».
«Το πάθος για τη μητρότητα» είναι η νέα σας ερευνητική δουλειά. Τι αναζητάτε;
«Μιλάμε στην ψυχανάλυση για τον ρόλο του πατέρα και λιγότερο για τον ρόλο της μητέρας. Απουσιάζει η εικόνα της λαϊκής, σύγχρονης μητέρας, μια εικόνα της που να μην είναι θρησκευτική-Παναγία.
Η μητέρα συμβολικά είναι ένας "φάκελος", ένα "κουτί". Η σχέση μητέρας-παιδιού είναι σχέση αγάπης και μίσους. Ο δεσμός είναι πολύ ισχυρός, ενστικτώδης, βιολογικός, σωματικός, αδιαμεσολάβητος. Η μητέρα μεταδίδει τη γλώσσα και τις αξίες. Σέβεται την αυτονομία του παιδιού, είναι αλληλέγγυα, δίνει στο παιδί τη δυνατότητα να είναι ο εαυτός του. Για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται το παιδί να γίνει ξένος. Αν δεν το δει η μητέρα ως ξεχωριστή οντότητα, δεν θα μπορέσει το παιδί να γίνει ο εαυτός του. Χρειάζεται η μητέρα να κάνει επανεκκίνηση μετά τη γέννα, να υπερβεί το πάθος και να γίνει πηγή ελευθερίας. Η πλειονότητα των μητέρων τα καταφέρνουν. Ομως, με τις πιέσεις που βιώνουν στις μέρες μας, συχνά αποτυγχάνουν. "Το παιδί έρχεται από εμένα και είναι κομμάτι μου. Το λατρεύω", σκέφτονται. Στέκονται πάνω από το παιδί όχι ως αντικείμενο, αλλά ως ναρκισσιστικό έργο. Η ψευδαίσθηση αυτή των γυναικών με θυμώνει. Γι' αυτό έχουμε εγκληματικότητα, μητέρες που σκοτώνουν τα παιδιά τους. Αφού τα "έχουν", τα καταστρέφουν. Και δεν χρειάζεται να τα σκοτώσουν για να τα "σκοτώσουν". Τα σκοτώνουν ψυχικά. Ορισμένα γίνονται μέχρι και ψυχωσικά. Γι' αυτό θέλουμε την αποπαθοποιημένη -χωρίς πάθος- εικόνα της μητέρας. Ωστόσο, τα παιδιά καταφέρνουν να μιλήσουν, να πάνε σχολείο, μέχρι και πρόεδροι γίνονται... (γελάει). Δεν θα 'πρεπε όμως η μητρική αγάπη να βασίζεται στο κέρδος. Είναι αγάπη εξιδανικευμένη, που ενέχει την πλήρη παράδοση και αφοσίωση».
Ποιο το αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης σε γυναίκες, άνδρες, στην οικογένεια;
«Η οικονομική κρίση μας πληγώνει, μας εξευτελίζει και αφήνει ανοιχτή την τρομακτική απειλή της κατάθλιψης. Ο ψυχικός κλονισμός διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η γυναίκα, που έχει διανύσει αρκετά χιλιόμετρα μέχρι σήμερα, έχει ταυτότητα και δύναμη. Εκείνη δομεί την οικογένεια και την ανακατασκευάζει όταν χρειάζεται. Η γυναικεία αντοχή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο. Ωστόσο, δεν υπάρχουν δομές να βοηθήσουν τη γυναίκα, να την καθοδηγήσουν, να τη στηρίξουν όταν εκείνη ανήκει σε ευπαθείς ομάδες, όπως οι γυναίκες που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές ή είναι μετανάστριες.
Η θέση του άνδρα, από την άλλη, έχει αποδυναμωθεί. Τα συμπτώματα αυτής της αποδυνάμωσης είναι η ανάπτυξη της ομοφυλοφιλίας και η καταφυγή σε πνευματικές πρακτικές (θρησκεία κ.ά.)». *

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Eλάχιστα επεμβατική αναπαραγωγική Χειρουργική

Φανταστείτε τον εαυτό σας ικανοποιημένο μετά από ένα επιτυχημένο χειρουργείο που σας απάλλαξε από το ινομύωμα σας την ώρα που πηγαίνετε σπίτι το ίδιο απόγευμα με μόνο τρία μικρά αυτοκόλλητα στην κοιλιά σας να σας το θυμίζουν.
Η λαπαροσκοπική χειρουργική ή πιο σωστά «ελάχιστα επεμβατική χειρουργική» (Minimal Access Surgery) η οποία περιλαμβάνει και επεμβάσεις στην μήτρα με πολύ μικρές η καθόλου τομές ήταν μονοπώλιο των γυναικολόγων από το 1910 έως τη δεκαετία του 1990 που και άλλες ειδικότητες άρχισαν να πραγματοποιούν επεμβάσεις λαπαροσκοπικά. Παρόλο που υπολογίζεται ότι πάνω από 80% των γυναικολογικών επεμβάσεων μπορούν να πραγματοποιηθούν λαπαροσκοπικά η λαπαροσκοπική χειρουργική είχε από την αρχή ορκισμένους αντιπάλους: Ο Karl Semm, Βαυαρός, ο οποίος ανέπτυξε την δεκαετία του 60 την λαπαροσκοπική κυστεκτομή, την σαλπιγγεκτομή και τελικά την υστερεκτομή κατηγορήθηκε για «χειρουργική ανηθικότητα» και απειλήθηκε με διαγραφή από τον ιατρικό σύλλογο αφού ήταν αδιανόητο να χειρουργείς χωρίς μια μεγάλη τομή και πλήρη έκθεση των ενδοκοιλιακών οργάνων: «όσο πιο μεγάλος ο χειρουργός, τόσο πιο μεγάλη πρέπει να είναι η τομή».
Φαίνεται όμως ότι τα πλεονεκτήματα της μεθόδου ώθησαν τις ασθενείς και τους ιατρούς να την υιοθετήσουν αφού η μετεγχειρητική πορεία εξαρτάται πιο πολύ από το είδος της χειρουργικής τομής παρά από το είδος της επέμβασης. Με την ανάπτυξη των συστημάτων οπτικών ινών, των νέων πηγών ενέργειας, των συσκευών κατάτμησης των όγκων (morcellators) και τελευταία της ρομποτικής χειρουργικής μπορούμε πλέον να υποστηρίξουμε ότι οι μόνες επεμβάσεις που δεν μπορουν να πραγματοποιηθουν λαπαροσκοπικά είναι εκείνες που αφορούν όγκους πολύ μεγάλου μεγέθους και ασθενείς που δεν μπορούν να υποστούν την απαραίτητη αναισθησία. Η ενδομητρίωση, οι κύστες ωοθήκης, τα ινομυώματα, η υστερεκτομή για καλοήθη ή κακοήθη νόσο, η πρόπτωση του κόλπου αλλά και η διάγνωση του πυελικού πόνου και της υπογονιμότητας πραγματοποιούνται πλέον με ελάχιστα επεμβατικές μεθόδους και νοσηλεία λίγων ωρών. Η συχνότητα σοβαρών επιπλοκών είναι πολύ χαμηλή (1-2/1.000 επεμβάσεις) ενώ η πιθανότητα θανατηφόρου επιπλοκής είναι πολύ σπάνια (3-8/100.000 επεμβάσεις).
Έτσι λοιπόν ενώ παλιά θα ήταν αδιανόητο να πραγματοποιηθεί μια μεγάλη χειρουργική τομή, να μείνει η ασθενής στο νοσοκομείο για μέρες και πιθανότατα να προκληθούν συμφύσεις (ουλώδης ιστός που κάνει τα όργανα να «κολλούν» μεταξύ τους και να χάνουν την κινητικότητα τους), μόνο και μόνο για να διαγνωστεί γιατί μια ασθενής είναι υπογόνιμη, πλέον η λαπαροσκόπηση με συνοδό υστεροσκόπηση θεωρείται η ιδανική εξέταση για την διερεύνηση της υπογονιμότητας από το Βασιλικό Βρετανικό Κολλέγιο Μαιευτήρων Γυναικολόγων (RCOG) και τους περισσότερους αντίστοιχους οργανισμούς. Με αυτήν την επέμβαση μπορεί να ελεγχθεί η βατότητα αλλά και η κινητικότητα των σαλπίγγων, η ομαλότητα της κοιλότητας της μήτρας αλλά ταυτόχρονα να διορθωθούν συμφύσεις, εστίες ενδομητρίωσης, κύστες ωοθήκης, ινομυώματα στο εξωτερικό η στο εσωτερικό της μήτρας, ακόμα και η δυνατότητα ωορρηξίας σε ασθενείς με πολυκυστικές ωοθήκες. Στην τελευταία περίπτωση, πραγματοποιείται με ανάτρηση των ωοθηκών μείωση των ανδρογόνων και αποκατάσταση του κύκλου σε 50% των ασθενών για τουλάχιστον 12 μήνες χωρίς τη χρήση φαρμάκων πρόκλησης ωοθυλακιορηξίας μειώνοντας έτσι τις φαρμακευτικές επιπλοκές και κυρίως την πιθανότητα πολύδυμης κύησης. Στις υπόλοιπες ασθενείς τα απλούστερα φάρμακα όπως η κλομιφαίνη λειτουργούν συνήθως σε χαμηλότερες δόσεις. Η επέμβαση πέρα από τις συνηθισμένες χειρουργικές επιπλοκές μιας λαπαροσκόπησης έχει ως φυσικό κόστος την μείωση των ωοθηκικών αποθεμάτων που έχει κλινική σημασία για τις γυναίκες μεγάλης ηλικίας και την πιθανότητα συμφύσεων γύρω από τις ωοθήκες με άγνωστη κλινική σημασία. Φαίνεται όμως ότι η πιθανότητα κλινικής εγκυμοσύνης κυμαίνεται από 20% ως 48% ποσοστά που συγκρίνονται με την τεχνητή γονιμοποίηση που είναι η εναλλακτική θεραπεία της διαταραχής. Η συμβουλή του ειδικού σε θέματα γονιμότητας είναι πάντα απαραίτητη γιατί πρέπει να συνυπολογιστούν το ιστορικό, η ηλικία, τα εργαστηριακά ευρήματα και η παρουσία άλλης παθολογίας.
Το μέλλον των ελάχιστα επεμβατικών μεθόδων φαίνεται να προσανατολίζεται σε τρείς κατευθύνσεις:
·         Ρομποτικά Υποβοηθούμενη Λαπαροσκοπική Χειρουργική. Πρόκειται για Λαπαροσκοπικές επεμβάσεις οι οποίες πραγματοποιούνται με τη βοήθεια μηχανικών, ηλεκτρονικά ελεγχόμενων, βραχιόνων. Η εικόνα της επέμβασης αναπαράγεται σε μια οθόνη τριών διαστάσεων (3D) ενώ τα εργαλεία έχουν δυνατότητα περιστροφής σε 3 διαστάσεις και βρίσκονται στον απόλυτο έλεγχο του χειρούργου ο οποίος μπορεί να βρίσκεται σε άλλη πόλη (telesurgery). Η εφαρμογή στη γυναικολογία είναι ακόμα περιορισμένη λόγω του κόστους και του σχετικά μεγάλου χρόνου ρύθμισης του ρομποτικού βραχίονα που αυξάνει έτσι τον συνολικό χρόνο αναισθησίας αλλά φαίνεται ότι η καμπύλη μάθησης είναι συντομότερη από την κλασική λαπαροσκόπηση λόγω της προσομοίωσης του χειρουργικού πεδίου.
·         Single Port Laparoscopy. Πρόκειται για Λαπαροσκοπικές επεμβάσεις που πραγματοποιούνται μέσα από μια μόνο τομή στον ομφαλό μήκους 15-20 χιλιοστών. Όλα τα εργαλεία και η κάμερα περνούν από ένα ειδικό σωλήνα (trοcar) και το αισθητικό αποτέλεσμα είναι σαφώς καλύτερο. Προς το παρόν μόνο απλούστερα επιλεγμένα περιστατικά χειρουργούνται με αυτή τη μέθοδο μια και η κινητικότητα των εργαλείων είναι περιορισμένη.
·         Natural Orifice Surgery (NOS). Χρησιμοποιώντας το στόμα, τον κόλπο ή τον πρωκτό σαν σημείο εισόδου των εργαλείων, ο χειρούργος πραγματοποιεί μια τομή στο στομάχι, τον κόλπο η το ορθό για να αποκτήσει πρόσβαση στο όργανο που θέλει να χειρουργήσει χωρίς καθόλου τομές στην κοιλιά. Κέντρα όπως το John Hopkins και το EITS στο Στρασβούργο προωθούν αυτή τη μέθοδο από το 2007 προς το παρόν κυρίως στη γενική χειρουργική.
Πλεονεκτήματα  Λαπαροσκοπικής Χειρουργικής
Μεγέθυνση του χειρουργικού πεδίου
Λεπτότεροι χειρουργικοί χειρισμοί – προστασία των οργάνων του σώματος
Λιγότερες μετεγχειρητικές συμφύσεις
Λιγότερος μετεγχειρητικός πόνος
Έξοδος από το νοσοκομείο σε 8-24 ώρες
Αισθητικό αποτέλεσμα
Επιπλοκές συγκρίσιμες με τα αντίστοιχα ανοιχτά χειρουργεία

Μειονεκτήματα Λαπαροσκοπικής Χειρουργικής
Μακροχρόνια εκπαίδευση
Εξαρτάται από την τεχνολογία
Υψηλό κόστος
Μεγαλύτερη διάρκεια χειρουργείου
Μικρή πιθανότητα μετατροπής σε ανοιχτό χειρουργείο (<1%)